Στο δρόμο των αρωμάτων

Αριστούργημα!!!Μπράβο στον κ. Σκαργιώτη γι΄αυτό το μεγαλειώδες βιβλίο που μας έδωσε, κάνοντάς μας να χαθούμε στις σελίδες του και..... στους δρόμους των αρωμάτων.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που στηρίζεται και αναπτύσσει τον μύθο πάνω στην παραλογή των θρύλων - τραγουδιών " Της Άρτας το γιοφύρι'' και '' Του Νεκρού Αδελφού'' και που καθοριστικό ρόλο έχει ο αδελφός και που στις δύο περιπτώσεις πηγαίνει να φέρει την αδελφή του (ζωντανή και τις στάχτες της).Ένα οδοιπορικό που ζωντανεύει την Οθωμανική αυτοκρατορία και μία διαδρομή με άρωμα μεν (κυρίως της Ανατολης),αλλά με δυσάρεστες περιπέτειες,απρόοπτα γεγονότα και αμέτρητους κινδύνους δε.Τραγικές φυσιογνωμίες τόσο ο Κωνσταντής,αλλά και οι υπόλοιποι ήρωες.Ο αγώνας του με ψυχικό σθένος σε μία άγρια εποχή ζώντας σε ένα σκληρό περιβάλλον,αλλά με ένα συναίσθημα ευθύνης χωρίς να μπορεί να αποφύγει το πεπρωμένο και που η δύναμη της κατάρας-επιθυμίας των πεθαμένων επηρεάζουν τις ζωές των ζωντανών.Ο συγγραφέας καταγράφοντας κομμάτια της ιστορίας μέσα από το οδοιπορικό Ελλάδα - Αίγυπτο-Περσία - Κωνσταντινούπολη-Πόντο και με την εξέλιξη της πλοκής καταφέρνει να νιώθει ο αναγνώστης,γνωρίζοντας συγχρόνως και τους πολλούς πολιτισμούς,ένα άρωμα που ο καθένας το ερμηνεύει διαφορετικά.Πάντως η μελέτη του πάνω στην λαογραφία,ιστορία,μυθολογία είναι εμφανής.Αναλυτικές και πλούσιες περιγραφές,γεμάτο εικόνες-πλήθος καλολογικών στοιχείων-και μία όμορφη αρμονία πλοκής - γλώσσας - δομής.Χωρίς επαναλήψεις βέβαια,αλλά σε κάποια σημεία η λεπτομερής ανάλυση είναι κουραστική.Η τριτοπρόσωπη και πρωτοπρόσωπη αφήγηση,η διαμόρφωση χαρακτήρων,τα μαγικά στοιχεία,οι εναλλαγές της ντοπιολαλιάς αλλά και της δράσης μαζί με τις χρονικές τοποθετήσεις το καθιστούν παράλληλα και πιο ενδιαφέρον.

Είναι λίγες ημέρες που τελείωσα αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, διάβασα άλλο ένα και ξεκίνησα τρίτο, είμαι όμως ακόμα ολόκληρη εκεί…. στο δρόμο των αρωμάτων.Λατρεύω το ιστορικό μυθιστόρημα, όμως λίγα είναι αυτά που τα κρατώ ατόφια στη μνήμη και στην ψυχή μου, το καλύτερο από αυτά είναι αυτό του κ. Μάνθου Σκαργιώτη.Η γλώσσα ρέει πλούσια και σε μεταφέρει εκεί ακριβώς που θέλει ο συγγραφέας. Μεστή η γραφή του. Χάρισμα του συγγραφέα η ικανότητά του να κάνει τη μυθοπλασία να φαίνεται αληθινή.Σε κάνει να ξεχνάς που βρίσκεσαι και τι κάνεις και ταξιδεύεις με το πνεύμα, την ψυχή και όλες σου τις αισθήσεις κοντά στον Κωσταντή και την ιερή αποστολή του. Να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του πατέρα του…..Αποστολή δύσκολη και ο δρόμος γεμάτος αγκάθια αφού θα πρέπει να διασχίσει από το χωριό του στην Ήπειρο, την Κεντρική Ελλάδα, να βραχεί στο Αιγαίο Πέλαγος με τους πειρατές να κάνουν ζημιές, να φτάσει στην Κύπρο και από εκεί σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στον Εύξεινο Πόντο και τέλος στα Βαλκάνια.Μια άλλη εποχή και ένας άλλος κόσμος, άγνωστος ξετυλίγεται με μαεστρία μοναδική και εικόνες ζωντανές. Με μυρωδιές που μαγεύουν τις αισθήσεις. Με σκηνές βίας που σε συγκλονίζουν. Με ανατροπές. Με βία, έρωτες, πόθους, πάθη και εκπλήξεις πολλές.Μα πάνω απ’ όλα αυτά κάνεις μαζί με τον Κωσταντή ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης που σου μένει αξέχαστο….Κλείνοντας το βιβλίο, ευχήθηκα να υπήρχαν και άλλα τέτοια βιβλία σαν αυτό και να προλάβω να τα διαβάσω….Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!!!Θερμά σας ευχαριστώ κ. Σκαργιώτη!!!!

Απογοητεύτηκα με αυτό το βιβλίο, ενώ μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά αυτό πραγματικά με κούρασε και έκανε πολλές φορές κοιλιά. Κρίμα, αλλά ούτε και η ιστορία και η πλοκή του με εξέπληξε!

Με λιγα λογια Αριστουργημα!!!! Σπανια κυκλοφορουν τετοια βιβλια, εκτιμω την αριστοτεχνικη εμπεριστατωμενη, επιπονη δουλεια ετων του συγγραφεα!!!! Τα συγχαρητηρια εναι πολυ λιγα ως προς το αποτελεσμα!!! δεν κολακευω το συγγραφεα, ειμαι μια απλη αναγνωστρια που μαγευτηκα απο αυτο το ανεκτιμητο βιβλιο!!!!! Μακαρι να βρεθουν στο δρομο μου και αλλα τετοια....

Διαβαζω τωρα Στο δρομο των αρωματων και μ' εχει απορροφησει πολυ, να φανταστειτε ξυπνησα και αρχισα το διαβασμα... γιατι θελει μελετη αυτο το βιβλιο, δεν ειναι για ξεπετα..... λογοτεχνια με ολη τη σημασια της λεξης.... ειναι βιβλιο που γραφεται καθε πεντε χρονια. (ο συγγραφεας εχει κανει εμπεριστατωμενη μελετη και συγκεντρωση στοιχειων με κουραση και επιμονη).... Ειναι ακριβως αυτα τα βιβλια που ψαχνω, αναφερει και την ιστορια της Κιοσεμ Σουλταν (που ηταν ελληνιδα).... περιγραφει οδοιπορικα στη Μεσσοποταμια, Ανατολια.... Δερβισσηδες..... Κωνσταντινουπολη, Ποντος .... γιατι τα εχω επισκεφθει αυτα τα μερη και μου ειναι γνωστα αυτα τα μονοπατια, ειναι παντως Τελειο!!!! απλα θελει μελετη.... και αφοσιωση..... συσχετιζει τα μερη αυτα με τον Μεγα Αλεξανδρο, και αναφερεται στις πολεις που ειχε ιδρυσει.... σας το συνιστω αν διαβαζεται ιστορικα βιβλια χρησιμοποιει την τοτε τοπικη διαλλεκτο των ελληνων με τουρκικους ιδιωματισμους... αλλα κρατα το πρωτοτυπο κειμενο γιατι αφηγειται μεσα απο μια επιστολη του 1600 το οδοιπορικο. Τωρα που το τελειωσα μ' εχει καλυψει απολυτα.... μακαρι να βρισκοταν και αλλο τετοιο βιβλιο στο δρομο μου, το συνιστω σε αναγνωστες απαιτητικους που μεσα απο το διαβασμα ψαχνουν τη γνωση και το ταξιδι. Τα 5 αστερακια ειναι λιγα γι' αυτο το διαμαντι της ελληνικης πεζογραφιας και χαιρομαι που ειναι ελληνικο....

ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΑυτό το λέω επειδή δεν ξέρω πώς να κρίνω αυτό το έργο που τελείωσα πριν λίγες ώρες . Θα προσπαθήσω απλά να αποδώσω εγγράφως τις σκέψεις μου. Δεν τον ξέρω τον κ. Σκαργιώτη, αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο που διάβασα, κυρίως επειδή μου αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα. Έλα όμως που δεν μπορώ να το βάλω "στο ίδιο σακί" με τα υπόλοιπα ιστορικά. Και εξηγούμαι τονίζοντας ότι λέω μόνο την άποψή μου: Αρχίζω από τα αρνητικά. Ως μυθιστόρημα δεν με τράβηξε ιδιαίτερα. Η ιστορία διαδραματίζεται επί Τουρκοκρατίας (στις αρχές του 17ου αιώνα- περίπου στα 1600 δηλαδή) και ως ιστορία είναι απλή. Ο Κωνσταντής εκπληρώνοντας την τελευταία επιθυμία του πατέρα του πηγαίνει να πάρει λίγο χαλίκι (θυμητάρια) από τα γεφύρια στα οποία στοιχειώθηκαν οι αδερφές του, διασχίζοντας μεγάλο μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και όλο το βιβλίο μας περιγράφει το ταξίδι του. Αυτά ως γενική πλοκή της ιστορίας. ΟΜΩΣ.Στο δρόμο του συναντά πολλά και διάφορα. Γίνεται μάρτυρας παιδομαζώματος (έκλαψα), παρακολουθεί την πορεία ετοιμοθάνατων από πανούκλα (ανατρίχιασα), γίνεται σκλάβος πειρατών και φυλακίζεται από τους Τούρκους. Γνωρίζει άτομα που τον βοηθούν, προδίδεται από παλιούς φίλους, χάνει και κερδίζει στην αγάπη. Μιλάει με απλό κόσμο, με ιερείς διαφόρων θρησκειών, με μάγους και με αστυνόμους. Και όλοι αυτοί έχουν κάτι να του πουν. Τα άτομα που συναντά (πάρα πολλά σε αριθμό) συνήθως τον καθοδηγούν μέσω δοξασιών ή θρύλων κάποιοι εκ τον οποίων μου ήταν γνωστοί και κάποιοι όχι. Άλλοι απλά του αναφέρουν ιστορικά στοιχεία για την περιοχή απ' όπου διέρχεται.Οι περιγραφές για τις συνθήκες που επικρατούσαν είναι εξαιρετικά αναλυτικές, ο συγγραφέας δεν μας κρύβει τίποτα (σε μερικά σημεία θα μπορούσα να πω ότι δεν μας λυπάται καθόλου). Το ντύσιμο των ανθρώπων, το εσωτερικό των σπιτιών, τα μαγαζιά, οι ντοπιολαλιές (έχει αποδώσει πάρα πολύ όμορφα τον τρόπο ομιλίας της εποχής από άτομα διαφόρων φυλών και διαφορετικής καταγωγής), ακόμα και τα φαγητά που συνήθιζαν να τρώνε, όλα περιγράφονται όμορφα και θα μπορούσα να πω αναλυτικά. Το ίδιο αναλυτικά παρουσιάζεται όμως και η εμφάνιση των πασχόντων από πανούκλα, τα βασανιστήρια στα κρατητήρια των τουρκικών φυλακών, η ζωή των σκλάβων στα πειρατικά πλοία και άλλες ανατριχιαστικές (για εμάς) πράξεις της εποχής. Συμπεραίνοντας: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για εξαιρετικό λογοτεχνικό έργο. Εξαιρετικό. Σίγουρα είναι έργο ζωής του συγγραφέα, πιστεύω ειλικρινά ότι πέρασε την περισσότερη ζωή του συλλέγοντας στοιχεία για την περίοδο της Τουρκοκρατίας τα οποία στο τέλος αποφάσισε να μας κάνει την τιμή να μοιραστεί μαζί μας. Αφού συγκέντρωσε τον τεράστιο αυτό όγκο πληροφοριών- θρύλων- δοξασιών- ιστορικών στοιχείων κάθισε και τα έδεσε σε μια ιστορία βασισμένη στον θρύλο του "γιοφυριού της Άρτας" και πρόσθεσε και το "τραγούδι του νεκρού αδερφού". Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε εμείς στα χέρια μας ένα βιβλίο που μπορείς να το εκλάβεις και ως μυθιστόρημα, μπορείς όμως εξίσου εύκολα να το θεωρήσεις καταγραφή ιστορίας και θρύλων που αφορούν τη συγκεκριμένη περίοδο.Έβαλα τέσσερα αστέρια και όχι πέντε επειδή είναι λίγο βαρύ και κουραστικό το βιβλίο μόνο και μόνο λόγω του όγκου των πληροφοριών. Από μέσα από την καρδιά μου όμως θεωρώ ότι είναι ένα λογοτεχνικό έργο που αξίζει να διαβαστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους. Μόνο που δεν γίνεται να το διαβάσετε μαγειρεύοντας ή κάνοντας άλλη δουλειά, μπορεί να σας αφήσει πολλή γνώση και είναι κρίμα να μην έχει το χρόνο και τη συγκέντρωση που του αξίζει. Προτιμότερο θα ήταν να διαβάζετε λίγο κάθε φορά που μπορείτε και έχετε χρόνο και διάθεση.

Ο εξαίρετος συγγραφέας Μάνθος Σκαργιώτης, με αυστηρή προσήλωση στα ιστορικά γεγονότα και την εκτεταμένη βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε και αναφέρει αναλυτικά στο τέλος του βιβλίου, αναπλάθει την πραγματική Ιστορία συνυφαίνοντάς την εξαίσια και αρμονικά με την δική του μυθοπλασία, ζωντανεύοντας μπροστά στα μάτια μας άπειρα γεγονότα και καταστάσεις. "Περπατάμε" μαζί με τον Κωσταντίνο στα χνάρια των Μυρίων του Κύρου και του διοικητή τους Ξενοφώντα και στα εδάφη που κατέκτησε ο μεγάλος στρατηλάτης Αλέξανδρος, "μπαίνουμε" σε πειρατικά και δουλεμπορικά καράβια μαζί με τον Ανεμοδούρα και τον αξέχαστο και γλαφυρό Μανούσο, "φτάνουμε" στη Ρόδο και "γευόμαστε" τον έρωτα στο πρόσωπο της μοναχικής και διψασμένης για αγάπη Λενιώς, "ταξιδεύουμε" μέχρι την Κύπρο και "απολαμβάνουμε" την κυπριακή φιλοξενία ενώ ταυτόχρονα "συγκινούμαστε" από την άγουρη ομορφιά της Ολίβιας, "ξεστρατίζουμε" στο Χαλέπι και "χανόμαστε" μέσα στις θύμησες της χαμένης αγάπης της Κλαούντια, "κατευθυνόμαστε" ολοένα και πιο βαθιά μέσα στην μυστηριακή Ασία μέχρι την Βαβυλώνα, "ανηφορίζουμε" προς την Τραπεζούντα, "σαλπάρουμε" στην Μαύρη Θάλασσα, "περιδιαβαίνουμε" τα δαιδαλώδη, γραφικά και πολύχρωμα σοκάκια της αρχόντισσας όλων των πόλεων, της Πόλης, "ανεβαίνουμε" τις δασώδεις παραδουνάβιες χώρες με τον πλατύ Δούναβη και τα επιβλητικά Καρπάθια και "καταλήγουμε" στην πανέμορφη και αγαπημένη Ήπειρο, εκεί όπου όλα "μπαίνουν" στη θέση τους, εκεί που το άδικο "περπατάει" χέρι – χέρι με το δίκιο και η αξέχαστη περιπλάνησή μας μαζί με τον πολύπαθο Κωσταντίνο φτάνει στο τέλος της, ένα τέλος που ως αναγνώστρια δεν ήθελα ποτέ να φτάσει…Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα του αγαπητού συγγραφέα Μάνθου Σκαργιώτη, αλλά όσα και να γράψω θα το αδικήσουν. Κανείς δεν μπορεί να "φτάσει" έστω και ένα μικρό κομμάτι από αυτό το μεγαλειώδες λογοτεχνικό έργο το οποίο δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη. Πολλά συγχαρητήρια στον κ. Σκαργιώτη για το αριστούργημά του και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε! Δεν θα το λησμονήσετε ποτέ!

Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, με γνώση ευαισθησία και πολύ δυνατούς χαρακτήρες με μια έξοχη μεταφορά του αναγνώστη στις ζωές, στις ψυχές και στις ανάσες των ηρώων του. Το ιστορικό στοιχείο, ο μύθος, οι ήρωες, αφήνουν μία συγκίνηση και μία τρυφερότητα στην ψυχή μας. Παραστατικές περιγραφές τοπίων και γεγονότων κι εναλλαγή συναισθημάτων... Η συγκινησιακή φόρτιση συνοδεύει κάθε αράδα του... Η γραφή και η περιγραφή των πρωταγωνιστών και των γεγονότων σε συναρπάζει. Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει σε γεγονότα που έχουν συμβεί στην ιστορία ...ιστορίες αγάπης, πάθους, έρωτα που ζωντανεύουν σε ήθη, έθιμα και παραδόσεις.. μας μεταφέρει τις μυρωδιές της μικρής αθώας ψυχής και του ρομαντισμού μιας άλλης εποχής, και μια νοσταλγία για αισθήματα κυρίως .. Ένα εξαιρετικά τρυφερό και αποκαλυπτικό μυθιστόρημα. γεμάτο νοήματα και περιεχόμενο... Ένα βιβλίο που συγκινεί και διδάσκει... κι όλα αυτά μόνο από το απόσπασμα...Το συστήνω ανεπιφύλακτα!!(Απόσπασμα από το Τετράδιο του Κωστανίνου που είναι εμβόλιμο στο μυθιστόρημα ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΑΡΩΜΑΤΩΝ)«Με το Ρωμιό είμαστε συνορίτες. Ένας φράχτης χωρίζει τες αυλές μας. Όμως κανένας φράχτης δε χωρίζει τες καρδιές μας. “Βαχ!” να κάμω εγώ, μ’ αφιγκράζεται ο Εξάκουστος. “Αχ!” να κάμει αυτείνος, γεργεριντέ* εγώ. Ακούρμα, Κουστεντί. Μπορεί να χουμε ο πασαένας τον δικό του Θεό. Αφήνουμε όμως τους Θεούς μας να χωρίζουν τον κόσμο και να τσακώνονται αναμεταξύ τους. Εμείς δεν είμαστε θεοί, ανθρώποι είμαστε. Κόσμο δεν έχουμε να διαφεντέψουμε. Ψωμί και καρδιά έχουμε, αυτά διαφεντεύουμε. Και τα μοιραζόμαστε. Ξερό ψωμί στο ένα σπίτι; Ξερό και στ’ άλλο. Χαρά στο ένα; Χαρά και στ’ άλλο.»Και ξακολούθησε: «Κι άμα τη μια μέρα πέσει γκρίνια ανάμεσόν μας, την άλλη μέρα η γκρίνια διαβαίνει και πάει με τον αέρα. Είναι ωσάν το θυμό της μάνας και το χιόνι της άνοιξης﮲ και τα δυο λιώνουν ογλήορα. Νογάς τι θα γινότουν άμα βαστάγαμε γινάτι; Θα πετροβολάγαμε κάθε μέρα ο ένας τον άλλονε κι οι αυλές μας θα γιομούσαν λιθάρια. Και από πού θα μπαίναμε στα κονάκια μας; Γι’ αυτό και λησμονούμε τα κακά. Για βροχή, μαθές, που πέρασε δεν κρατούμε ομπρέλα. Κοιτάζουμε μπροστά, την καινούργια μέρα. Και κοιτάζουμε με την καρδιά. Ότι η καρδιά είναι πιο σοφή απ’ το μυαλό.»Έκοψε λίγο κι είπε κοντά: «Άι, Κουστεντί! Τι ναι η ζωή; Ένα χέρι είναι που καρτερεί να τ’ αγγίξεις. Άμα το προσπέρασες, θ’ αποθάνεις σαν να μην είχες γεννηθεί…»Έστηνα καλό αφτί, αλλά οι τυράγνιες των συμπατριώτων μου απ’ τους Τούρκους στους ελληνικούς τόπους ήσαν κολλημένες στο μυαλό μου.«Αυτά δε γένονται στη Ρούμελη», του είπα«Δε γένονται, λιοντάρι μου», είπε ατάραχτος ο παππούς. «Ξεύρεις γιατί; Γιατί στον τόπο σας οι Ρωμιοί φοβούνται τους Οθωμανούς και οι Οθωμανοί τους Ρωμιούς. Κι ο φόβος είναι φίδι που θρέφεται με μαύρο γάλα. Εμείς έχουμε μια παροιμία που λέγει: “ό,τι βγαίνει από αβγό πάλι αβγό θα βγάλει”. Απ’ το κακό δε γεννιέται ο φόβος; Κακό θα φέρει με την αράδα του κι αυτός. Και το τρανύτερο κακό που φέρνει είναι το αίμα. Και το αίμα οι ανθρώποι το ξεπλένουν με αίμα. Και τούτο πάει σκοινί γαϊτάνι.»«Αλλά το αίμα όχι με αίμα, με νερό πρέπει να το ξεπλένεις» πρόστεσε ο Εξάκουστος.Εγώ δεν ήξευρα τι να ειπώ. Ούτε τώρα ηξεύρω. Πάντως, τούτος ο γέρος είχε την αγαθότη του δεντρού που χαμηλώνει τους κλώνους του για να κόψεις τον καρπό του.