Χωρίς αντίο

Πάντα διατηρώ μια επιφύλαξη, όταν οι συγγραφείς (έλληνες και ξένοι), σκέφτονται (και δημιουργούν, εννοείται) την ιστορία τους, τοποθετημένη, όχι απλώς σε διαφορετική εποχή και δη προγενέστερη από τη δική τους, αλλά και σε τόπο, στον οποίο είτε δεν έχουν ζήσει ή δεν έχουν καμία απολύτως σχέση είτε και αν τυχόν έχουν ζήσει, είναι δύσκολο να αναπαραστήσουν τις συνθήκες, τις συνήθειες, τα ήθη και την ιδιοσυγκρασία ανθρώπων που ανήκουν στο συγκεκριμένο χωροχρονικό περιβάλλον....δεν το αναφέρω με την έννοια της "απαγόρευσης" (μυθοπλασία είναι άλλωστε), αλλά μετά τη Β. Χίσλοπ, τουλάχιστον προσωπικά δεν θυμάμαι άλλο τόσο επιτυχημένο μυθιστόρημα (εννοώντας το "Νησί" και μόνο, το οποίο και αυτό δέχθηκε αυστηρές κριτικές....) με αυτά τα χαρακτηριστικά....Ωστόσο το "Χωρίς Αντίο" της B. Reid, με εξέπληξε ευχάριστα....μπορεί η γραφή της να μην είναι τόσο περίτεχνη ή να είναι ιδιαιτέρως φειδωλή με τα εκφραστικά μέσα, όμως οι περιγραφές του τόπου, ενός χωριού της Κρήτης, στα χρόνια λίγο πριν τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια αυτού, οι συνθήκες ζωής των κατοίκων, οι στερήσεις σε υλικά αγαθά, που για όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια μπορεί να ήταν δύσκολες αλλά όχι αδύνατον να ξεπερασθούν, χάρη στους στενούς δεσμούς φιλίας και αλληλεγγύης, οι προκαταλήψεις, τα κοινωνικά στερεότυπα, η θέση της γυναίκας σε σχέση με το οικογενειακό αλλά και κοινωνικό περιβάλλον, η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια και ο πόθος για ελευθερία, αρκούν και με το παραπάνω κατά τη γνώμη μου, για να το καταστήσουν πολύ ενδιαφέρον. Η χρήση δε, της κρητικής διαλέκτου, στους διαλόγους του βιβλίου, προσδίδει ακόμα μεγαλύτερη αμεσότητα και αληθοφάνεια στην αναπαράσταση μίας μικρής "κλειστής" κοινωνίας, με όσα αυτή συνεπάγεται, στην οποία, η μία ηρωίδα επιλέγει να ζήσει και η δεύτερη αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, "αναπόσπαστο" μέρος της, χωρίς όμως να αποδέχεται τον τρόπο ζωής που της έχει επιβληθεί, με συνέπεια η αφήγηση να γίνεται και πιο ενδιαφέρουσα, και ο αναγνώστης να μην εστιάζει μόνο στην ερωτική ιστορία που εξελίσσεται, αλλά και στον ηθογραφικό (εν μέρει) χαρακτήρα του βιβλίου. Πάντως είναι βέβαιο, ότι η συγγραφέας αγαπά την Ελλάδα και την Κρήτη, κρίνοντας από τη βιβλιογραφία της, την οποία χρησιμοποίησε με σεβασμό, και πιο προσωπικά, μιλώντας, αισθάνθηκα πολύ "οικεία" με την αφήγησή της, επειδή μάλλον άκουγα και ακούω συχνά τον πατέρα μου, να μου περιγράφει πολλές σκηνές εκείνης της περιόδου, σε εκείνα τα ίδια μέρη χωρίς να διακρίνω διαφορές μεταξύ "αυθεντικού" υλικού και έμπνευσης....

Υπεροχο βιβλιο απο την πρωτη σελιδα σε κραταει σε αγωνια και δεν μπορεις να το αφησεις απο τα χερια σου!!!