Το πείραμα

Δεν μπορούσα να το αφήσω, παρά μόνο όταν πια έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα...Το βιβλίο αυτό μου έμαθε και κάτι, να προσέχω αυτούς που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη σκέψη μου, όποιοι και αν είναι αυτοί.

Το πιο ενδιαφέρον -απο τα 3- που έχω διαβάσει του συγκεκριμένου συγγραφέα...η ιστορία δένει με ενδιαφέρον σε κάθε σελίδα & σε δελεάζει να την ξαναδιαβάσεις...

Ωραία γρήγορη πλοκή που δε σε αφήνει σε κανένα σημείο να βαρεθείς.

Αν και τα έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, με αυτό δεν ξετρελάθηκα η αλήθεια είναι, αλλά είπαμε, αυτό έγκειται στα γούστα του καθενός. Είναι ωραίο ψυχολογικό κ ψυχαναγκαστικο θρίλερ, με ωραία ανατροπή στο τέλος αλλα ηταν αυτο το κατι που του ελειπε για να το κανει τελειο.

«Ο συγγραφέας μεταφυτεύει τις σκέψεις του στο μυαλό των αναγνωστών, τους κάνει να βλέπουν, να ζουν και συχνά τους μεταφέρει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μέρη όπου δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους»Την παραπάνω φράση θα τη συναντήσετε μέσα στις σελίδες του βιβλίου του Sebastian Fitzek «Το Πείραμα». Προσωπικά θα πω ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας έχει μια τάση να μεταφυτεύει στο μυαλό των αναγνωστών, όχι τις σκέψεις του αλλά την παρανοϊκότητα τους. Μέχρι τώρα έλεγα ότι έχω διαβάσει αρκετά ψυχολογικά θρίλερ που έχουν την τάση να με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό με τις ανατροπές τους αλλά και να μπερδεύουν σε μεγάλο βαθμό το μυαλό μου. Αλλά αυτό που συνάντησα στο συγκεκριμένο βιβλίο απλά δεν υπάρχει πουθενά. Και θα το πω για άλλη φορά ότι ο Fitzek είναι δεξιοτέχνης στο να αποπροσανατολίζει τους αναγνώστες, να τους κάνει να σκεφτούν δεύτερη φορά αυτό που διαβάζουν και να δημιουργεί σύγχυση για την τελική έκβαση της υπόθεσης. Ο Fitzek είναι ο μάγος της ψευδαίσθησης με λίγα λόγια.Καταφέρνει να οδηγήσει τους αναγνώστες με μαθηματική ακρίβεια εκεί που έχει υπολογίσει στο δικό του μυαλό ότι πρέπει να βρεθούν προκειμένου να αισθάνονται ότι χάσκει κάτω από τα πόδια τους ένα τεράστιο κενό. Στο «Πείραμα» δημιουργεί ένα σκηνικό απόλυτης παράνοιας μέσα από ένα ψυχολογικό θρίλερ δράσης με τον τρόμο να παραμονεύει σε κάθε σκοτεινή γωνιά της πολυτελούς ψυχιατρικής κλινικής.Στο «Πείραμα» ο Fitzek κάνει την υπέρβαση σε σχέση με όσα έχουμε δει στα υπόλοιπα βιβλία του. Δημιουργεί ένα ιδιαίτερα κλειστοφοβικό περιβάλλον όπου μέσα σε αυτό επικρατεί όχι μόνο η απόλυτη παράνοια, όπως ανέφερα παραπάνω, αλλά και ο απόλυτος τρόμος. Ένα roller coaster που ξεκινάει απότομα και σε γυρίζει αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω, σε κάνει σβούρες και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Ο συγγραφέας στα καλύτερα του πραγματικά. Δεν είναι μόνο το παιχνίδι μυαλού που σε υποβάλλει για άλλη μια φορά αλλά και οι εικόνες φρίκης που διαδέχονται η μία την άλλη και εντυπώνονται στα μάτια μας σαν να παρακολουθούμε όλο το βιβλίο σε μια οθόνη κινηματογράφου. Αλλά, ναι… Όταν τελειώνεις την ανάγνωση του αναρωτιέσαι τι έχει γίνει μέσα στο μυαλό σου, παλεύεις να επεξεργαστείς αυτό που διάβασες και να κουμπώσεις όλα τα κομμάτια του παζλ μεταξύ τους. Ο Fitzek έχει τη μοναδική ικανότητα να σε κάνει να αμφιβάλλεις για τους πάντες και τα πάντα παρόλο που σου έχει δώσει όλες τις απαντήσεις. Όλες; Πόσο σίγουροι είμαστε για αυτό;Καθόλου σίγουροι θα έλεγα καθώς ο κύριος «ψευδαίσθηση» θέλει να ταλαιπωρήσει λίγο παραπάνω τους αναγνώστες του και τους καλεί μετά το πέρας της ανάγνωσης της ιστορίας του να αφοσιωθούν στις ευχαριστίες που ακολουθούν. Τι είπατε; Δεν συνηθίζετε να τις διαβάζετε; Μάλλον στα βιβλία του Fitzek πρέπει να το κάνετε γιατί ποτέ δεν ξέρετε τι σας περιμένει ακόμα και εκεί. Μέσα στο «Πείραμα» είναι διάσπαρτοι κάποιοι γρίφοι, αυτοί που έχει αφήσει πίσω του ο «Ψυχοθραύστης», οι οποίοι ναι μεν σε κάποια χρονική στιγμή απαντώνται στους αναγνώστες αλλά όχι όλοι. Ο τελευταίος παραμένει αναπάντητος. Και σπας εσύ το κεφάλι σου να βρεις τη λύση του γρίφου ενώ σου τη δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας κρυμμένη μέσα στον επίλογο του βιβλίου με τις ευχαριστίες. Για αυτό λοιπόν να μην τις παραβλέψετε για κανέναν λόγο…Η γραφή του στο «Πείραμα» ακολουθεί κινηματογραφική γραφή με γρήγορες εναλλαγές σκηνών χωρίς να καθυστερεί σε κανένα σημείο κουράζοντας τους αναγνώστες και διακατέχεται από αλεπάλληλες ανατροπές που ανεβάζουν την αγωνία και την ένταση καθώς το διαβάζουμε. Ο Fitzek παίζει με τους αναγνώστες καταφέρνοντας να κάνει ολόκληρο το μυθιστόρημα του το αντικείμενο της πλοκής που έχει πλέξει, τους ήρωες του να κατακλύζονται από καχυποψία ακόμα και για τον ίδιο τους τον εαυτό και το αίσθημα απομόνωσης να προκαλεί τρομακτικές και παρανοϊκές καταστάσεις.Ένα έντονο, συναρπαστικό και αιματοβαμμένο ψυχολογικό θρίλερ με ανατριχιαστικό περιεχόμενο που ανεβάζει τη διαδικασία της ανάγνωσης σε άλλα επίπεδα καλώντας τον αναγνώστη να βιώσει μαζί με τους ήρωες του την εμπειρία του παρανοϊκού μυστηρίου που απλώνεται στις σελίδες του παλεύοντας να λύσει τους γρίφους μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού του. Άραγε πόσοι από εσάς τολμάτε να πάρετε μέρος στο «Πείραμα»;

Αναμενόμενη η γρήγορη και καθηλωτική πλοκή του. Αναμενόμενη σε ένα βαθμό και η αίσθηση της ανατροπής, στις τελευταίες σελίδες νιώθεις να είσαι και εσύ μέρος του "πειράματος", καθόλου αναμενόμενο το αυτοκόλλητο σημείωμα με email που άφησε ο καθηγητής στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου μου... πάγωσα! Πανέξυπνο!!

Απλά εκπληκτικό, στο γνωστο στυλ του Φιτζεκ που τρελαινει τον αναγνώστη!

Ένα πραγματικά καθηλωτικό ανάγνωσμα, για μένα προσωπικά, το καλύτερο βιβλίο του Fitzek. Πανέξυπνος τρόπος γραφής με τη χρήση της ώρας και των λεπτών που περνάνε, κρατά την αγωνία στο τέρμα σε κάθε σελίδα που θα γυρίζετε, διαβάζεται κυριολεκτικά μονορούφι, οπότε αν το ξεκινήσετε να ξέρετε δε θα το αφήσετε από τα χέρια σας μέχρι να φτάσετε στην τελευταία σελίδα του. Η επιτυχία του βιβλίου και το μεγαλείο του συγγραφέα βρίσκεται για μένα στο γεγονός ότι τελειώνεις την ανάγνωση και σε κάνει να αναρωτιέσαι τί είναι αλήθεια και τι μυθοπλασία. Εξαιρετικό!

Ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι τη τελευταία του σελίδα! Καταπληκτικό!

Ποια είναι η λύση του τελευταίο τ γρίφου ;

Το λεπτό σημείο ενός αναγνώστη στο διάβασμα ενός βιβλίου είναι να πιάσει τον παλμό του. Αυτόν τον ιδιαίτερο παλμό που έχει δώσει ο συγγραφέας του. Το σκηνικό στο δεύτερο βιβλίο του Σεμπάστιαν Φίτζεκ έχει όλα τα συστατικά που δίνουν τη διαφορετική νότα σε ένα θρίλερ. Χιονοθύελλα, δρόμοι αποκλεισμένοι, μια κλινική απομονωμένη -κάπου έξω από το Βερολίνο - , λίγοι ασθενείς, γιατροί, και ένας ψυχοπαθής, ο Ψυχοθραύστης, που ήδη έχει σκορπίσει τον τρόμο αφήνοντας τρία θύματα θαμμένα ζωντανά στο ίδιο τους το σώμα.Επηρεασμένη από τα άλλα βιβλία του Φίτζεκ που είχα διαβάσει, περίμενα με το Πείραμα ένα παιγνίδι μυαλού. Εδώ όμως ο συγγραφέας ακολουθεί μία άλλη τακτική. Από τη στιγμή που βρίσκεσαι στην ψυχιατρική κλινική μέχρι, σχεδόν, το τέλος, παίζει με τις εικόνες που διαμορφώνονται με ένα φοβερά γρήγορο ρυθμό μπροστά σου. Από τη στιγμή της χιονοθύελλας, της απομόνωσης γιατρών και ασθενών και της συνειδητοποίησης πως είναι στο έλεος του Ψυχοθραύστη, βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον εφιαλτικό, δοσμένο με καθαρά κινηματογραφική ματιά. Οι εικόνες είναι γρήγορες, ανατρεπτικές, ποτισμένες σε μια παράλογη ατμόσφαιρα, παράλογες και οι ίδιες. Ναι, τα όρια του παραλογισμού αγγίζονται πολλές φορές μέσα στο βιβλίο. Το στοιχείο της υπερβολής χρησιμοποιείται κατά κόρον στο Πείραμα. Και γιατί όχι; Γιατί όχι η υπερβολή; Δεν είναι απορριπτέα. Αρκεί να δίνεται τεκμηριωμένη όσο αυτό είναι δυνατόν. Τα όρια της φαντασίας του κάθε συγγραφέα – της μυθοπλαστικής ικανότητας δηλαδή, είναι απεριόριστα. Αρκεί να μη υπερβαίνει εκείνα που ορίζονται από την ιστορία ή την ιατρική επιστήμη.Ο Φίτζεκ, λοιπόν, με το πείραμά του, παίζει με το νευρικό μας σύστημα. Η πλοκή αλλού γίνεται υπερβολικά σεναριακή και αλλού εμφανίζει μια πιο ήπια μορφή. Τεχνίτης είναι άλλωστε ο συγγραφέας στο στήσιμο των σκηνών που αρκετές από αυτές εύκολα ζωντανεύουν με τη φαντασία μας. Τεχνίτης και στο να στήνει παιγνίδια μυαλού, ναι του το αναγνωρίζω. Οι γρίφοι, οι λύσεις τους, η σύνδεση με το προηγούμενο βιβλίο του – τη θεραπεία – τα ερωτηματικά που θέτει. Ναι, παιγνίδια είναι αυτά και τα στήνει με μαεστρία. Έπαιξε με τη φαντασία μου και με έκανε να ξαναδιαβάσω το τέλος για να κατανοήσω καλύτερα κάποιες αναφορές που ήταν εδώ κι εκεί σκόρπιες.Όσοι το διαβάσετε μην ξεχάσετε τον επίλογο. Σε όλα τα βιβλία του οι επίλογοι αξίζουν. Εκείνοι με τις ευχαριστίες . Εδώ αφήνει τη λύση ενός γρίφου, την ακουμπά θα έλεγα, ανάμεσα σε κάποιες λέξεις. Ναι είναι μαέστρος στο να δημιουργεί τρικ, να εντείνει το ενδιαφέρον και να αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνεία.

Απίστευτο μόλις το διάβασα... . και δεν υπάρχει...Ο συγγραφέας είναι μοναδικός, χίλια μπράβο! Ξύπνησα από βαθύ ληθαργο...

"Όσο πιο πολύ το πολεμάς τόσο πιο πολύ βαθιά θα πέφτεις" ένα υπέροχο ψυχολογικό θρίλερ που δεν σε αφήνει να το αφήσεις. Μετά από αυτό θα αναζητώ παντα τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θαλασσας.