Ένα βιβλίο που ανήκει στο σήμερα και πραγματευεται ανθρώπινες σχέσεις, προβλήματα και λύσεις αυτών μέσα από μια εξαιρετική, κατανοητή και ταξιδιάρικη γραφή. μυθιστορηματος. Κατανοητό και γεμάτο συναίσθημα. Ο Κώστας έχει γίνει ο μετρ του κοινωνικού μυθιστορηματος.

Όλοι επιδιώκουμε να κάνουμε σχέση γιατί θέλουμε την συντροφικότητα και να μοιραζόμαστε με τον άλλον τους προβληματισμούς και τις χαρές μας. Το ερώτημα είναι αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε σε μία τέτοια συνθήκη και αν όντως έχουμε βρει τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Ο Κώστας Κρομμύδας στο τελευταίο του βιβλίο ασχολείται με την μοναξιά που υπάρχει στο γάμο. Δύο πρόσωπα ζουν συμβατικά και δεν επιλέγουν να χωρίσουν. Έμαθαν να πνίγουν τις επιθυμίες τους να συμβιβάζονται και να φοβούνται να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Η ζωή τους έγινε μονότονη γιατί δεν αποφασίζουν να επικοινωνήσουν για μία φορά πραγματικά όσο και αν αυτό είναι δύσκολο. Η ιστορία που περιγράφει μοναδικά ο συγγραφέας αναφέρεται σε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που καλύπτουν σε μία σχέση τους φόβους και τις ανασφάλειες τους. Επιδιώκουν από τον άλλον ουσιαστική σύνδεση όταν οι ίδιοι είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι. Εδώ φαίνεται η μη αποδοχή της κατάστασης που έχει το ζευγάρι να αντικρίσει το πρόβλημα που υπάρχει και στην ουσία οδηγείτε στο απόλυτο τέλμα. Μία χαραμάδα ελπίδας ξεπροβάλει στον ορίζοντα όταν μπαίνει στην ιστορία μας η τεχνητή γονιμοποίηση. Δίνει δύναμη και κουράγιο και το πιο βασικό μας παρουσιάζει ένα σημαντικό βήμα που έκανε η Ιατρική να προσφέρει χαρά σε ανθρώπους που ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Οι εκκωφαντικές σιωπές του ζευγαριού με έκαναν να αναλογιστώ την δυσκολία που έχουν οι σχέσεις όταν οι άνθρωποι δεν είναι συνειδητοποιημένοι για την συνθήκη που θέλουν να βρεθούν. Επίσης η έλλειψη επικοινωνίας σε καθημερινή βάση δείχνει την δειλία των προσώπων να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους γιατί δεν έμαθαν να τα αναγνωρίζουν και να τα εκφράζουν. Το να είσαι μόνος από επιλογή είναι μία συνειδητή επιλογή όμως να επιλέγεις την μοναξιά στις σχέσεις σου σε κάνει να ζεις μία άδεια ζωή χωρίς νόημα. Ένα βιβλίο που το αγάπησα. Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς μήπως αυτό το λάθος μοτίβο το ακολουθώ και εγώ; Και αν ναι με βοηθάει; Είμαι έτοιμος να το αλλάξω; Κώστα πολλά συγχαρητήρια για τον τρόπο που επέλεξες να μιλήσεις για ένα θέμα που μας αφορά όλους αλλά ελάχιστοι επιλέγουν να το διαχειριστούν σωστά. Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Ο τρόπος που λες το όνομα του ανθρώπου που αγαπάς, ηχεί διαφορετικά. Η φωνή σου ντύνεται με μια ζεστασιά πολύ ξεχωριστή καθώς το προφέρεις. Σαν φροντίδα... «Ο τρόπος που λες τ' όνομά μου», είναι το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα που ηχεί διαφορετικά απ' όλα του τα προηγούμενα. Η χροιά του αγγίζει την ψυχή σου γιατί πραγματεύεται ένα θέμα με τρυφερότητα και ρεαλισμό, όπως είναι η πνιγηρή μοναξιά μέσα στη συνύπαρξη δύο ανθρώπων. Συναισθήματα κρυμμένα σε αμέτρητες ρωγμές από σιωπές… Με λέξεις γεμάτες ενσυναίσθηση, ο Κώστας σε προ(σ)καλεί να σταθείς απέναντι στη δική σου ζωή, και να αναγνωρίσεις όσα δεν σε γεμίζουν με μοναδικό σκοπό... να βρεις τη δύναμη να τ’ αλλάξεις. Μια ιστορία που γεννά άπλετα συναισθήματα, που σε κάνει να θέλεις να ζήσεις όσο πιο όμορφα και ουσιαστικά μπορείς και, ταυτόχρονα, σου προσφέρει ένα πολύτιμο δώρο: την ελπίδα. Σαν ψίθυρος που ηχεί δυνατά μέσα σου και σου υπενθυμίζει την ανάγκη του Ανθρώπου να ανήκει κάπου, να ακούγεται και να αγαπιέται… Άννα Μπλαβάκη

Ολοκλήρωσα το βιβλίο και είμαι εδώ γεμάτη συναίσθημα και σκέψεις που με φωνάζουν. Δεν ήταν απλώς μια ανάγνωση, αλλά μια εμπειρία. Μια βουτιά σε σιωπές, βλέμματα, ανείπωτες σκέψεις, ξεχασμένα "θέλω". Μια αναμέτρηση με όλα όσα αφήνουμε πίσω μας… γιατί μας έμαθαν να επιβιώνουμε αντί να νιώθουμε. Ταυτίστηκα βαθιά: Με τη μοναξιά που κρύβεται πίσω από χαμόγελα. Με τη σιωπηλή δύναμη της μάνας που βάζει στην άκρη τα δικά της "θέλω" για να κρατήσει όλα τα άλλα όρθια. Με την ανάγκη για ουσιαστική σύνδεση, για νόημα, για μια ζωή που δεν την προσπερνάς αλλά τη ζεις. Με τον φόβο του αύριο, όταν όλα μοιάζουν αβέβαια. Το βιβλίο με άγγιξε, με κράτησε, με καθρέφτισε, μου υπενθύμισε πως είμαστε εδώ για να υπάρχουμε ολόκληροι! Όχι με υπομονή, αλλά με πάθος. Να ζούμε στο τώρα, παρόντες . Να νιώθουμε και να απολαμβανουμε αυτό που συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. Αυτό το βιβλίο με τον πιο ήσυχο, αληθινό και τρυφερό τρόπο… είπε το όνομά μου. Ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι!

Ένα μυθιστόρημα που φωτίζει με λεπτότητα τη φθορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι μέσα από εντυπωσιακές συγκρούσεις για να σε πείσει, αλλά μέσα από εκείνα τα μικρά, σχεδόν ανεπαίσθητα, που με τον καιρό βαραίνουν: τη σιωπή, την απόσταση, την απουσία βλέμματος και επαφής. Ο Κώστας Κρομμύδας γράφει με καθαρότητα και ενσυναίσθηση. Η κεντρική του ηρωίδα είναι χτισμένη με τέτοια ψυχολογική ακρίβεια και ευαισθησία, που η αφήγησή της δεν μοιάζει απλώς αληθινή, μοιάζει βιωμένη. Δεν υπάρχουν εξάρσεις, ούτε συναισθηματικοί εκβιασμοί μόνο μια ήρεμη, διαρκής ένταση που σε ακολουθεί μέχρι την τελευταία σελίδα. Πέρα από τη φθορά της συντροφικότητας, ο συγγραφέας αγγίζει με συγκινητική διακριτικότητα και τη μητρότητα. Όχι ως ρόλο ιδανικό, αλλά ως εμπειρία δύσκολη, επώδυνη, που δοκιμάζει τα όρια της αγάπης και της αντοχής. Ο τρόπος που λες το όνομά του, λέει αν το εννοείς ακόμα. Το βιβλίο δεν προσπαθεί να σε συγκινήσει και ίσως γι’ αυτό το καταφέρνει τόσο βαθιά. Γιατί σε κοιτά κατάματα, χωρίς να φωνάζει, και σου θυμίζει πως ό,τι είναι αληθινό δεν χρειάζεται δραματικότητα για να σε αγγίξει. Αρκεί ο τρόπος. * +1 για το πανέμορφο εξώφυλλο που ξεφεύγει από τα κλασικά

Περίμενα πώς και πώς το νέο σας βιβλίο... Το απόλαυσα μέσα σε λίγες ημέρες. Τόσο επίκαιρο, τόσο σύγχρονο, τόσο αληθινό...ταυτίζεσαι, προβληματίζεσαι, αναθεωρείς, ψάχνεις μέσα σου και τελικά αναρωτιέσαι,.. Μήπως η ηρωίδα έχει το όνομά μου;