Ψυχής μου κύματα

https://athon.gr/?p=234Στην πλειάδα των ποιητικών συλλογών που έχω διαβάσει μου κέντρισε το ενδιαφέρον μια συλλογή που στέκεται με σθένος μπροστά στον καθρέφτη. Από αυτό το γκρίζο ποτήρι κάνει έναν απολογισμό και μοιράζεται τις πινελιές μερικών βεβαιοτήτων: γράφει μια ποίηση με αργούς ρυθμούς, το θεμέλιο της οποίας δεν εγκαταλείπει ποτέ τα αυτοβιογραφικά υλικά για να επιμείνει στις ερευνητικές αναλύσεις μιας πραγματικότητας επιρρεπούς στη διάβρωση.Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του κ. Λευτέρη Ζαμπετάκη “Ψυχής μου κύματα” από τις Εκδόσεις: Διόπτρα.Λόγος ευθυτενής, αβίαστος κάθε στίχος γεννιέται από ανάγκη και όχι από το εργαστήριο του συγγραφέα που σφυρηλατήθηκε με τη συνήθη εμπειρία των χρόνων. Σε αυτή την έκθεση, η αρχική ενότητα αναπαρίσταται λιγότερο, μια παρένθεση που σχετίζεται με την ευαισθησία του τώρα, όπου η συνήθης ρεαλιστική φωνή ενσωματώνει αποχρώσεις ενός ηθικού κόσμου καθομιλουμένου επιρρεπούς στον αντικειμενισμό που απαιτεί μια ήρεμη ανάγνωση.Η γραφίδα της νοημοσύνης μοιράζεται το αίσθημα της αγωνίας μπροστά στις στρεβλώσεις της οικειότητας ή στην πρόκληση συναισθηματικών κάρβουνων της μνήμης.Δυνατός στίχος που εξερευνά φλέβες έτσι ώστε τα φώτα και οι σκιές να αναδύονται.Η ποιητική αυτή συλλογή καταγράφει τις αναλαμπές όπου ορίζονται οι σχέσεις του λεκτικού υποκειμένου με τους πλησιέστερους συνομιλητές, εκείνες τις παρουσίες που, όχι σπάνια, είναι κατοπτρικές εικόνες. Μοιράζονται μια παρόμοια αίσθηση απώλειας στη διαδρομή ενός μονοπατιού του οποίου η διαδρομή φαίνεται να μην χάνεται πουθενά. Άνθρωποι μόνοι με τα ίδια τα φαντάσματα, τα οποία δεν λείπουν ποτέ στις μέρες της ερήμωσης.Στο τέλος της ανάγνωσής του, τονίζουμε τον βαθμό συναίνεσης και συνοχής της γνωστής λυρικής πορείας, λες και η επιφάνεια του ποιήματος ήταν ένα ακούραστο σχέδιο ομόκεντρων κύκλων. Σε αυτή την προσωπική ανθολογία βρίσκουμε εξομολογητικά, συμπαγή, διαλογιστικά ποιήματα, όπου οι λέξεις προωθούν τη διευθέτηση των αφηγήσεων με τις πενιχρές αποσκευές των συνηθισμένων ημερών. Ο χρόνος τρέχει σχεδόν πάντα αργά και πρέπει να αναζητήσουμε μια αξιοπρεπή λύση στην εξπρεσιονιστική αδεξιότητά του: τον ζωτικό χώρο του ποιήματος.Το καθημερινό ταξίδι μετατρέπεται σε ένα έργο αποκατάστασης στο οποίο υπάρχει χώρος για μια ταπεινή ελπίδα, ακόμα κι αν είναι ακριβό να ξεπεραστούν οι ελλείψεις.Ο προγραμματισμένος αντανακλαστικός ρυθμός του υβριδοποιεί θέματα, επιχειρήματα και διακριτικά χαρακτηριστικά για να αφήσει μπροστά στον αναγνώστη μια μη συμμορφούμενη ποίηση, αναζήτησης, η οποία αποτυπώνει αντανακλάσεις στη διαφάνεια της παράδοσης για να αναγνωρίσει τον εαυτό της. μια ποίηση ανοιχτή στην αισιοδοξία του εορταστικού, σε αυτό που συμμορφώνεται με τον εαυτό μπροστά στην ετερότητα, που κάνει τις πραγματικότητες και τα οικεία όνειρα κοινά εδάφη.

Diavasa ena apospasma telio Lefteri sixaritiria kalotaxido