Το χαμόγελο του δράκου

Δεν μου κανει εντυπωση που βλεπω οτι και οι αλλοι χρηστες βαθμολογησαν με 5 αστερια το βιβλιο! Ειχα χρονια να πιασω στα χερια μου ελληνικη λογοτεχνια μιας και ειμαι φαν της ξενης! Μου αρεσε παρα πολυ ο λυρισμος της! Μου εδωσε εμπνευση! Ετρεχε σαν γαργαρο νερο το βιβλιο! Ακρως ρεαλιστικο! Συνεβαιναν και θα συμβαινουν αυτα τα πραγματα! Σιγουρα θα διαβασω και τα υπολοιπα βιβλια της! Δεν χρειαζετε να γραψω πολλα! Τα λενε και οι υπολοιποι.

Υπέροχο ρεαλιστικό

Υπάρχουν συγγραφείς που η λογοτεχνική τους αξία παραμένει αναλλοίωτη στη διάρκεια των χρόνων. Μία εξ αυτών είναι η καταξιωμένη λογοτέχνης Αλκυόνη Παπαδάκη. Ακόμη και αν τα βιβλία της δεν έχουν όλα την ίδια δυναμική, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα της να πλάθει ιστορίες, που μέσα από τη σκληρότητα τους ο αναγνώστης συγκινείται και προβληματίζεται.Το τελευταίο της μυθιστόρημα, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ, έχει για ακόμη μια φορά την ταυτότητα της και αυτή δεν είναι άλλη από τον έντονο λυρισμό που τη χαρακτηρίζει.Σε ένα χωριό της Κρήτης μετοικούν ο Δονάτος και η Δονατέλλα. Δύο βιοπαλαιστές, που ο ένας ασκώντας την τέχνη του τσαγκάρη και η άλλη της μοδιστρικής, προσπαθούν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία, αν και κανείς από τους εκεί κατοίκους δεν γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν του ζευγαριού. Εκρηκτική προσωπικότητα αυτή, στον αντίποδα ένας ήσυχος άνθρωπος αυτός, απλώνουν ρίζες και δημιουργούν τη δική τους οικογένεια. Οι κόρες τους, Κάσσω και Κρινιώ, από μικρές διαμορφώνουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Η Κρινιώ είναι μετρημένη, κλειστός άνθρωπος και λογική, ενώ η Κάσσω με όπλο την ομορφιά της έχει μέσα της τον διάβολο, είναι κοινωνική, μα προπαντός ζωηρή και έκφυλη, αμαυρώνοντας έτσι το όνομα της οικογένειας.Τα χρόνια περνούν, η καθεμιά βρίσκει τον δρόμο της, με καθοδηγητή πάντα τη Δονατέλλα, που έχει βάλει σκοπό την αποκατάσταση τους. Η φωτιά που καίει την Κάσσω, όλο και θεριεύει και δεν τη σταματάει ούτε καν ο γάμος της με έναν ευυπόληπτο άνδρα, μεγαλύτερο της, τον Βάιο. Άνθρωπος αγνός, φιλεύσπλαχνος και δίκαιος, κλείνει τα μάτια της ψυχής του, προσφέρει την αγάπη του και εθελοτυφλεί όλη του τη ζωή απέναντι στα τερτίπια της γυναίκας του. Τη ζωή του έρχεται να φωτίσει ο ερχομός της Λενιώς, ενός παιδιού, που ούτε όμως η δική του γέννηση μπορεί να διδάξει στην Κάσσω την καθαρή κρύσταλλο αγάπη και να βάλει χαλινάρια στο σκότος της καρδιάς της. Η Λενιώ αποζητά τη μητρική αγκαλιά, μα η μορφή ενός δράκου έρχεται πάντα στα όνειρα της για να την τρομάξει. Έναν δράκο που η σκληρή μάνα της έχει εφεύρει, για να τιμωρεί, να τρομοκρατεί και να κόβει τα όνειρα του παιδιού. Μεγαλώνοντας, η Λενιώ θα έρθει αντιμέτωπη με την ίδια τη ζωή. Ένα σατανικό σχέδιο, εμπνευσμένο από το ίδιο της το αίμα, θα δημιουργήσει γεγονότα που για άλλους θα αποτελέσουν την αρχή και για άλλους το τέλος τους. Ως πού μπορεί να φτάσει η διαστροφή του έρωτα; Ποιος είναι τελικά ο θύτης και ποιος το θύμα;Εξοργίστηκα με τους ήρωες, λυπήθηκα για τον καλό που ποτέ καλό δεν βλέπει, μα πάνω από όλα αναρωτήθηκα αν η τιμωρία αποτελεί δικαίωση, κάθαρση και αν είναι ποτέ αρκετή. Για όσους είστε λάτρεις της Αλκυόνης, ένα ακόμη βιβλίο θα σας κάνει κοινωνούς στον δικό της κόσμο!!!

"Το χαμόγελο του δράκου"... Τι να γράψω γι΄αυτό το λογοτεχνικό διαμάντι. Μια ιστορία πλεγμένη αριστοτεχνικά από την Αλκυόνη, σαν τον ιστό της αράχνης, όπου πάνω της πάλλονται οι ήρωες της. Η Δονατέλλα, ο Βάιος, ο Πανάγος , η Κάσσω, η Λενιώ και μαζί τους η μικρογραφία των ανθρώπων ενός χωριού να σκιαγράφεται με τον μεγεθυντικό φακό της ψυχής της γραφής της Αλκυόνης. Οι ήρωες του βιβλίου με συνεπήραν. Με "ταξίδεψαν". Με συγκίνησαν. Με έκαναν να δακρύσω, να τους πονέσω σαν δικούς μου ανθρώπους. Μου έμαθαν πολλά... Ήρωες με πάθη, λάθη, ευαισθησίες, αγώνες, δάκρυα, πόνο, χαρές. Τα μηνύματα ζωής στο βιβλίο αμέτρητα. Ζεστά όπως ρίχνεις μια ζακέτα στους ώμους σου στο πρωινό αγιάζι. Ανάλαφρα σαν ελαφρύ αεράκι. Παρηγορητικά όπως τα λόγια που αναζητάς στα πολύ δύσκολα. Ρεαλιστικά έτσι όπως είναι η ίδια η ζωή. Η γραφή της Αλκυόνης εξαιρετική. Ένα "κέντημα" με λεπτομέρεια. Ένα "κέντημα" με φροντίδα και αγάπη προς τον αναγνώστη και τον ίδιο του τον εαυτό. "Το χαμόγελο του δράκου", λοιπόν... Να είναι γερή η Αλκυόνη, για να μας δίνει τέτοια όμορφα πονήματα, τέτοια όμορφα αναγνωστικά ταξίδια. Συγχαρητήρια.Συμεών ΚωνσταντίνουΔάσκαλος

Ρεαλιστική γραφή με έντονο λυρισμό και πολλές κυνικές ατάκες συγκροτούν ένα μυθιστόρημα που αγγίζει μαγικά και προσεγγίζει απόλυτα τις ανθρώπινες σχέσεις. Με έναυσμα την σχέση μάνας - κόρης έχουμε το ξετύλιγμα μιας ολόκληρης κοινωνίας με τα ψεγάδια της. Με τα ελαττώματα της κυρίως, αλλά και με κάποια από τα προτερήματα της.Η Αλκυόνη Παπαδάκη μας παρουσιάζει μια μικρογραφία της Κοινωνίας που βάζει ταμπέλες και θέτει τα δικά της μονοδιάστατα πρότυπα. Με τον δικό της τρόπο προσυπογράφει για άλλη μια φορά μοναδικά την αποδόμηση των Κοινωνικών προτύπων και στερεοτύπων πότε αληθινά και ρεαλιστικά και πότε αλληγορικά.Από τον ποιητικό λόγο και τον λυρισμό. Στην σκληρή αλήθεια της πραγματικότητας. Από το όνειρο και την ευχάριστη προσδοκία. Στην κυνική και απότομη προσγείωση της αληθινής και σκληρής ζωής. Από την αλόγιστη φιλοδοξία και την εγωιστική γυναικεία ματαιοδοξία στην χάραξη ενός εναλλακτικού δρόμου που χρωματίζει αλλιώς τους φόβους και τους μετατρέπει σε πηγή έμπνευσης. Μπορεί άραγε μια άσχημη εμπειρία που έχει πάρει άσχημες διαστάσεις στο μυαλό, να μετατραπεί τελικά σε θετική δύναμη; Πολλές φορές όταν συμφιλιωθείς με τους φόβους σου, μπορείς να τους ανταλλάξεις με τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου. Με έναν έντονα περιπαικτικό τρόπο η συγγραφέας προκαλεί, ερεθίζει και κεντρίζει τον αναγνώστη, για να αιχμαλωτίσει τους αληθινούς φόβους μας και να τους μετατρέψει σε αληθινή δύναμη.Η γλώσσα αλλάζει διαρκώς μορφές παίρνοντας τελικά την τελική της μορφή για να γίνει το κεντρί και το εργαλείο που βγάζει προς τα έξω όλον τον αληθινό και πραγματικό ψυχισμό των ηρώων που είτε είναι χωμένοι στην υποκρισία. Είτε χαμένοι στους υπαρκτούς και στους φτιαχτούς φόβους τους. Η αξιοπρέπεια παλεύει με τον ξεπεσμό. Η καλοσύνη με την κακεντρέχεια και την υποκρισία. Το αρρωστημένο πάθος με το όνειρο και την διαφυγή προς ένα κόσμο αληθινό.Οι ήρωες κουβαλάνε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούμε να συναντήσουμε σε ανθρώπους της καθημερινότητας μας. Δυνατοί ή αδύναμοι. Πείσμωνες και μαχητές. Αξιολύπητοι ή ηθικά ξοφλημένοι. Χειραγωγούν ή χειραγωγούνται. Αποδέχονται ή επαναστατούν απέναντι στην προσωπική τους μοίρα. Φτάνουν στα όρια τους ή τα ξεπερνούν τόσο επικίνδυνα που προσπερνούν ακόμα και τα όρια της διαστροφής, Το κλειδί νομίζω σε αυτό το βιβλίο είναι πως έτσι όπως δείχνουν κάποιοι απο τους ήρωες την αναλγησία και την διαστροφή τους. Έτσι όπως δείχνουν κάποιοι άλλοι την αποδοχή και την υποταγή τους, Έτσι όπως κάποιοι άλλοι παλεύουν με τους φόβους τους και είτε τους αποδέχονται, είτε τους μεταλλάσσουν σε θετικό πρόσημο, Μας αποδεικνύουν με τον πιο εύλογο τρόπο το πως το ανθρώπινο μυαλό είναι ικανό να μετατρέψει τα πάντα σε θετική ή αρνητική ενέργεια που καθορίζει δραματικά την μοίρα ενός συνόλου.Ένα ακόμα αναγνωστικό ταξίδι της Αλκυόνης που με μάγεψε, με προβλημάτισε, Με έκανε να νιώσω την ίδια την ζωή να μου κλείνει το μάτι μέσα από την όμορφη ή άσχημη όψη της ανθρώπινης ψυχής.

KRITIKH ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΧΑΡΙΖΑΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ''ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ'' ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΤο ''Χαμόγελο του Δράκου'' σηματοδοτεί μια μεγάλη αλλαγή στη συγγραφική ζωή της Αλκυόνης Παπαδάκη,η οποία αποχώρησε μετά από διάστημα παραμονής 29 περίπου χρόνων από το δυναμικό του εκδοτικού οίκου ''Καλέντη'' και επισφραγίζει την απαρχή της συνεργασίας της με τις εκδόσεις ''Διόπτρα''.Πρόκειται ίσως,για το καλύτερο της βιβλίο μέχρι στιγμής,ισάξιο της ''Χειμωνιάτικης Λιακάδας''.Η συγγραφέας επιλέγει σε αυτό το μυθιστόρημα να καταπιαστεί με την αέναη κι αναπόφευκτη αναμέτρηση μητέρας - κόρης και γι'αυτό το λόγο εστιάζει στην ιδιαίτερη και περίπλοκη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ αυτών των δύο.Θέλει να κάνει κατανοητό και σαφές ότι η σχέση του παιδιού με τη μάνα του καθορίζει τόσο την ίδια την ψυχοσύνθεση του μικρού παιδιού όσο και την μετέπειτα εξέλιξή του στη ζωή ως ενήλικας πλέον.Το δεύτερο ζήτημα που θίγεται εντός των σελίδων του βιβλίου είναι η προδοσία του έρωτα.Η συγγραφέας πιστεύει πως ο έρωτας που διαλέγουμε συνήθως μας προδίδει στο τέλος,αλλά αξίζει τον κόπο να ανέβουμε ψηλά με τα φτερά του έρωτα έστω και αν τσακιστούμε.Ο τρίτος θεματικός άξονας του μυθιστορήματος είναι οι φόβοι και τα αρνητικά συναισθήματα που κρατάνε δέσμιο παντοτινά τον άνθρωπο,αν δεν πάρει την απόφαση να τους αντιμετωπίσει κατάματα,να παλέψει μαζί τους και να απαλλαγεί οριστικά από αυτούς.Η Αλκυόνη Παπαδάκη τολμά να διεισδύσει για ακόμη μια φορά στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και καταφέρνει και πάλι να σκιαγραφήσει επιτυχώς τον εσωτερικό κόσμο και ψυχισμό των ηρώων της.Αν και ο λόγος που χρησιμοποιεί στη γραφή της είναι απλός και λιτός,ο λυρισμός είναι διάχυτος σχεδόν σε όλες τις σελίδες του βιβλίου.Μοιάζει λες κι επέλεξε με μεγάλη προσοχή κι επιμέλεια που θα τοποθετήσει την κάθε λέξη και φράση,ώστε ο αναγνώστης να μη σταματά στιγμή να θαυμάζει τη συγγραφική της δεινότητα και μαεστρία.Οι εύστοχες μεταφορές και παρομοιώσεις και οι προοικονομίες εκ μέρους της συγγραφέως συγκαταλέγονται το δίχως άλλο στα ατού του βιβλίου.Κλείνοντας,πιστεύω πως είναι αναγκαίο να γίνει και μια ειδική μνεία στον τίτλο του βιβλίου.Σαφώς,κι ο τίτλος είναι συμβολικός.Αναφέρεται στο δράκο που όλοι έχουμε λίγο έως πολύ μέσα στην ψυχή μας κι ο οποίος παραμονεύει και καραδοκεί την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την επίθεσή του και στη δική μας προσπάθεια να ξεφύγουμε από το στόμα του.Δηλαδή,ο ''δράκος'' συμβολίζει τους φόβους που φωλιάζουν μέσα στην καρδιά μας και τους οποίους πρέπει να καθυποτάξουμε και να νικήσουμε.Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να πολεμήσει τον δικό του ''δράκο'' και να προσπαθήσει να τον κάνει να χαμογελάσει γιατί μόνο από αυτό το χαμόγελο θα επέλθει η πολυπόθητη λύτρωση κι ελευθερία της ψυχής.Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα,θα πιάσετε σίγουρα τον εαυτό σας να χαμογελά απέναντι στο δράκο και να είστε βέβαιοι πως κι ο δράκος θα ανταποδώσει το χαμόγελο σ'εσάς!

Ένα ακόμη σκληρό βιβλίο από τη μοναδική πένα της Αλκυονης Παπαδάκη. Σε πονάει όσο το διαβάζεις κ στο τέλος σε λυτρώνει. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ :το διάβασα σε μια μέρα!

Το καινούριο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, ήρθε στο σπίτι μου κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν δώρο. Δώρο του άντρα μου, που γνωρίζει πόσο μου αρέσει η Αλκυόνη. Έφτιαξα έναν ελληνικό καφέ κι άρχισα να ξεφυλλίζω το βιβλίο.Δεν μου αρέσει να μυρίζω το χαρτί. Προτιμώ να αφουγκράζομαι τις λέξεις. Πάντα το κάνω αυτό στα καινούρια μου βιβλία. Ξεφυλλίζω και διαβάζω αράδες από τυχαίες σελίδες, χωρίς ποτέ όμως να διαβάσω την περίληψη. Κανόνας απαράβατος, ποτέ την περίληψη πριν από την ανάγνωση του βιβλίου.Η Αλκυόνη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας για μένα. Δεν φαντασιώνεται μια ιστορία κι ύστερα τη βάζει σε χαρτί. Θεωρώ, πως η ιστορία φαντασιώνεται την Αλκυόνη και την επιλέγει για να διαδοθεί. Η ιστορία εμπνέεται απ’ το ταλέντο της Αλκυόνης και θρονιάζεται στον νου της, μέχρι εκείνη να την κατεβάσει στην ψυχή. Την ψυχή της Αλκυόνης διαβάζουμε στα βιβλία της, κάθε φορά που μας ανοίγει μια χαραμάδα. Κάθε βιβλίο της είναι ένας μεγεθυντικός φακός που μας βοηθά να παρατηρήσουμε, να ερευνήσουμε και να κοινωνήσουμε αντάμα με την δική μας ψυχή, την ιστορία πίσω από τη χαραμάδα. Γεμάτη κρίνα η ψυχή της στο “χαμόγελο του δράκου”, γεμάτη ευωδιές η ιστορία της. Ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα μ ένα κουβάρι στα χέρια, που έπρεπε να ξετυλίξω για να μην χαθώ. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασα απ’ τη χαραμάδα και βούτηξα στα βαθιά νερά της ψυχής μιας μάνας, ή μήπως μιας κόρης; Ναι, στα βαθιά νερά, γιατί η ψυχή είναι υγρή, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ποτίζει τον νου για να μην ξεραίνεται από τους ανέμους της λογικής. Με το ένα πόδι στον έρωτα και με το άλλο στην ντροπή, διάνυσα αποστάσεις σε γνώριμους χάρτες. Περπάτησα στην παράνοια και κοντοστάθηκα στην αγάπη. Αφέθηκα στον θυμό και συνηγόρησα στο “έγκλημα”. Συνάντησα τον εγωισμό που άνοιγε ρωγμές και μια λευκή ελπίδα που τις έκλεινε. Στο τέλος του λαβύρινθου, συνειδητοποίησα πως, για να βρω το χαμόγελο του δράκου, έπρεπε να γυρίσω πίσω, να επιστρέψω στη χαραμάδα με τα κρίνα. Άρχισα να τυλίγω το κουβάρι μου και σιγά σιγά πήρα το δρόμο της επιστροφής. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά απέναντι στον δράκο. Έσκυψα κι έκοψα δυο κρίνα και του τα προσέφερα. Δεν μου ήταν εύκολο, γιατί η ανάσα του μου έκαιγε τα σωθικά. Άπλωσα δειλά – δειλά το χέρι μου κι εκείνος φόρεσε τα όνειρα μου και μου χαμογέλασε. Σαν ζεστό μέλι έρεε μέσα μου η ιστορία της Αλκυόνης. Έκλεισα το βιβλίο κι είχα την αίσθηση που σου αφήνει ένα σκούρο πικρό ρόφημα, με διεγερτικό άρωμα. Ναι, αυτό είναι! “Το χαμόγελο του δράκου”, μου θύμισε μερακλίδικο ελληνικό καφέ, ψημένο σε μπρίκι πάνω σε καυτή άμμο.Σοφία ΔερέΑθήνα, 23 Ιανουαρίου 2019

Τα σχόλια είναι περιττά για αυτό το αριστούργημα !

Τα σχόλια είναι περιττά για αυτό το αριστούργημα !

Μου έμειναν λίγες μόνο σελίδες... πήγα και στην παρουσίαση βιβλίου της. Με αυτό το βιβλίο ήθελα να ξεκινήσω την καινούρια μου χρονιά. Γίνεσια καλύτερος άνθρωπος, σου υπενθυμίζει τι έχει αξία... Και πως πρέπει να αντιμετωπίσεις τον δικό σου δράκο, τους φόβους σου, να τους νικήσεις. Υπέροχο από κάθε άποψη και βαθιά ειλικρινές!

Τελειο υπεροχο σε ταξιδευει .σε ευχαριστουμε πολυ που μας κανεις και ταξιδευουμε και ηρεμουμε .συγχαρητηρια εισαστε η αγαπημενη μου.αλλα δεν μπορω παντα να αγοραζω τα βιβλιας ενω θα το ηθελα πολυ

Το χαμόγελο του δράκου είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη. Και λέω ίσως, γιατί τον πήχη τον ανεβάζει μόνη της, τον ζυγίζει, τον ισορροπεί και μετά τον ξεπερνά!Το μήνυμα που πήρα από το βιβλίο ;Στις ψυχές όλων μας καραδοκεί ένας δράκος. Μέσα του κρύβει πάθη! Μίσος, οργή, φθόνο, μνησικακία. Ο σκοπός μας είναι να τον βάλουμε σε μια ακρούλα και να τον ημερέψουμε. Να τον κάνουμε να χαμογελάσει, γιατί μόνο από αυτό το χαμόγελο θα βγει η ελευθερία της ψυχής μας!

105 αστεράκια αν υπήρχαν θα του τα έβαζα..Αυτή η γυναίκα για μένα είναι λατρεία.. αγάπη.. σοφία .. μαγεία.. οτι και να πώ είναι λίγο..Υποκλίνομαι στο ταλέντο της..ΚΑΝΕΝΑ της βιβλίο δεν με έχει απογοητεύσει..Με πόση άνεση και γλαφυρότητα μπαίνει στην ανθρώπινη ψυχή και την ξεγυμνώνει μπροστά μας! Ο λόγος της ευθύς μα συνάμα ποιητικός, λυρικός και όσο πρέπει πιπεράτος όμως παρόλο την λυρικότητα παραμένει απλός. Αυτό που προσπαθούν μάταια άλλοι συγγραφείς να πετύχουν με το ζόρι με πομπώδεις περικοκλάδες, μελό κοινοτυπίες και μακροσκελείς περιγραφές, η Αλκυόνη Παπαδάκη το καταφέρνει χωρίς κανένα κόπο. Με πέντε απλές λέξεις, με μια βρισιά, με έναν αναστεναγμό... κάθε σελίδα μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει. Αυτό μου έφερνε στο μυαλό ο τρόπος που χειρίστηκε τις λέξεις, οι περιγραφές και οι παρομοιώσεις που διάλεξε για να αποδώσει το κάθε συναίσθημα και κάθε γεγονός.Οι χαρακτήρες ήταν άρτιοι και ρεαλιστικοί.Το μήνυμα του βιβλίου, που όπως το εξέλαβα εγώ, είναι ότι πάντα πρέπει να συνεχίζεις και να μην τα παρατάς.

Πάλι με την σχέση μανας και κόρης... όπως σε όλα της τα βιβλία. Πολύ θαθελα να ηξερα την προσωπική της ιστορια...