Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου

Εξαιρετικό! Καταπληκτική γραφή & πλοκή. Μεγάλες αλήθιες για το χθες, το τωρα και το αυριο. Ρεαλιστικό και παθιασμένο από την ίδια την ζωή.

Για να είμαι ειλικρινής, όταν έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και αποφάσισα να το διαβάσω, ήμουν αρκετά δύσπιστη. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά. Η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου πραγματικά με συνεπήρε, κι αυτό γιατί είναι γεμάτο αλήθειες κι αναφέρεται σε μια εποχή που κάποιοι από μας νοσταλγούμε, ενώ κάποιοι άλλοι θυμόμαστε με πόνο. Όλα τα βιώναμε με μεγαλύτερη ένταση και όλα ήσαν πολύ πιο ξεκάθαρα.Μπορεί να είναι πολλές διαφορετικές ιστορίες δεμένες σε μια, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνικά πλεγμένες μεταξύ τους, που τελικά έχουν την απόλυτη συνοχή της μιας. Ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει ένα δικό του κομμάτι, ίσως και περισσότερα, μέσα σε αυτή την αφήγηση. Εγώ πάντως βρήκα το δικό μου.Η ιστορία αρχίζει να εκτυλίσσεται στην πρωτεύουσα την εποχή της Αντιπολίτευσης. Μια γενιά παιδιών που βρίσκονται στο τέλος της εφηβείας, φοιτητές και σπουδαστές πλέον κάποιων σχολών, με την αυστηρή καθοδήγηση από τους γονείς τους, να σπουδάσουν, να γίνουν κάποιοι, να αποκατασταθούν μετά επαγγελματικά στο δημόσιο, με τη βοήθεια από κάποιο «μέσον» ή όχι. Οι γονείς δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν στα παιδιά τους τη δική τους εικόνα ενός «πετυχημένου» μέσου Έλληνα.Τα παιδιά όμως αυτά βιώνουν τη δική τους επανάσταση, αντιδρούν σε ό,τι αισθάνονται πως περιορίζει την ελευθερία τους, εκφράζει το κατεστημένο, το λεγόμενο «σύστημα» και το εκφράζουν όπως και όσο καλύτερα μπορούν. Πολιτικοποιούνται, συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, μπλέκουν σε συμπλοκές, συγκρούονται με την αστυνομία, κάνουν καταλήψεις και εν μέσω αυτών, η γειτονιά τον Εξαρχείων κρατά μια εξέχουσα θέση στις συναντήσεις τους.Και δεν φτάνουν όλα αυτά, …. εμφανίζεται Ο Έρωτας, ο ένας και μοναδικός, η κινητήρια δύναμη της ζωής. Αυτός που μας σημαδεύει όλους ανεξίτηλα και ουσιαστικά δεν τον ξεπερνάμε ποτέ. Κάποιοι όμως τον ερμηνεύουν σαν ένα παιχνίδι, για να του δώσουν μια πιο ανάλαφρη σημασία. Αυτό άραγε, για να αποφύγουν τις ευθύνες μιας σοβαρής συναισθηματικής εμπλοκής; Ή μήπως όντως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι;Μένει σε σας να το ανακαλύψετε! Αφεθείτε να σας παρασύρει η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου και δεν θα χάσετε!

Πάντα μου άρεσε η Δήμητρα Παπαδοπούλου σαν πένα. Έχω απολαύσει πολλά θεατρικά της έργα αλλά και τους τηλεοπτικούς «Απαράδεκτους», μια σειρά που ακόμη και σήμερα τη βλέπω με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα και μια εξαιρετική δημιουργός. Με το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το αστείρευτο ταλέντο της. Η γραφή της όπως πάντα κοφτερή, στακάτη κι άμεση, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, λέει αυτό που θέλει να πει καθαρά και ξάστερα. Το δυνατότερο όπλο στην φαρέτρα της το ποιοτικό κι αιχμηρό χιούμορ. Χιούμορ που σπάει κόκκαλα! Και μπορεί το βιβλίο της να αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο του παρελθόντος, το βιβλίο της είναι μια επένδυση στο μέλλον. Γιατί πάντα θα υπάρχουν «ηρωίδες» και πάντα θα υπάρχουν «Βασίληδες».